مي روم خسته و افسرده و زار 

سوي منزلگه ويرانه ي خويش 

به خدا مي برم از شهرشما  

دل شوريده و ديوانه ي خويش 

مي برم،تا كه در آن نقطه ي دور 

شستشويش دهم از رنگ گناه 

شستشويش دهم از لكه ي عشق 

زين همه خواهش بي جا و تباه 

مي برم تا زتو دورش سازم 

زتو،اي جلوه ي اميد محال 

مي برم زنده به گورش سازم 

تا از اين پس نكند ياد وصال 

ناله مي لرزد،مي رقصد اشك 

آه،بگذار كه بگريزم من 

از تو،اي چشمه ي جوشان گناه 

شايد آن به كه بپرهيزم من 

به خدا غنچه ي شادي بودم 

دست عشق آمد و از شاخم چيد 

شعله ي آه شدم،صد افسوس 

كه لبم باز به آن لب نرسيد 

عاقبت بند سفر پايم بست 

مي روم،خنده به لب،خونين دل 

مي روم از دل من دست بدار 

اي اميد عبث بي حاصل